Het grote Frey avontuur

Vanmorgen ging de wekker alweer vroeg. Ik was nog steeds moe en stond rustig op. Vandaag gingen we met een groepje van vijf een lange dagwandeling maken, dus ik ontbijtte stevig. Ik kleedde me ook goed aan, omdat ik verwachtte dat het koud zou zijn. Om naar de start van de wandeling te gaan, moesten we een half uur met de bus. Om hier met de bus te kunnen reizen, moet je een kaart kopen (vergelijkbaar met een OV chipkaart) en die opladen. Het voordeel is dat je met meerdere mensen op één kaart kan reizen. Het nadeel is dat je er een maximum bedrag op kan zetten. We hadden voor ons vijven twee kaarten nodig. We liepen naar het eerste punt waar we de twee kaarten zelf konden kopen, maar in andere winkels kon je de kaart opladen. Dat was even zoeken, maar uiteindelijk lukte het om de kaarten op te laden. We hadden gedacht dat het meer tijd zou kosten om dit te regelen en de bus ging pas om 9.15 uur. In het hotel hebben we even zitten wachten. Het was buiten veel warmer dan ik had gedacht, maar toch hield ik aan wat ik vanochtend had aangetrokken. Ik heb even van de gelegenheid gebruik gemaakt om weer eens naar huis te bellen, maar dit was niet erg lang.

We hebben een tijd bij de bushalte staan wachten. De bus was al propvol en er moesten nog veel mensen in. Wij gingen als laatste naar binnen en dat paste echt net. We stonden op elkaar gepropt. Bij de volgende halte moesten er nog meer mensen in, maar dat ging amper. Volgens mij heeft de buschaffeur de andere haltes overgeslagen, omdat er gewoon niemand meer bij paste. Ik moest de stang boven mij vasthouden. Halverwege werd dat echt zwaar en hield ik het bijna niet meer. Gelukkig stapten er toen wat mensen uit en hadden we wat meer ruimte. Om 10.00 uur waren we bij de start van de wandeling, genaamd Frey. Het schijnt de mooiste dagwandeling te zijn in Bariloche en we waren ook zeker niet de enige die deze wandeling gingen doen. De wandeling was 9,5 km met ongeveer 700 meter hoogteverschil.

Het begin van de wandeling was makkelijk. We hadden het warm en ik trok mijn jas en vest uit. De paden waren goed, het was nog redelijk vlak met af en toe een stijging en een daling. We hadden er een goed tempo in zitten. We liepen tussen de bossen en af en toe hadden we al een mooi uitzicht. Na ongeveer een uur stevig wandelen, namen we een korte pauze. We hadden toen al zo'n 5 km gelopen. Hier zaten we al redelijk hoog en hadden we een mooi uitzicht. Na de pauze liepen we door en liep het pad meer de bergen en de bossen in. Het was een heel mooi pad om te wandelen. Als snel begonnen we steeds steiler omhoog te lopen. Af en toe moest je ook wat klimmen over de stenen en de rotsen. Het uitzicht veranderde en was erg mooi. Het was af en toe zo zwaar, dat we regelmatig een pauze namen om op adem te komen. De ene keer waaide het hard en was het koud en trok je je jas weer aan. De andere keer had je het warm en trok je je jas weer uit. Dit ging eigenlijk de hele dag zo door.

Na 3,5 uur wandelen en klimmen, kwamen we aan bij het eindpunt van onze wandeling. Het was hier 1.700 meter hoog en erg koud en ik deed gelijk mijn muts aan. Dit was mijn muts uit Nieuw Zeeland, dus die deed ik achterstevoren aan (helaas heb ik nog geen Patagonië muts gevonden). Hier was een meer omringd met hoge bergen en er stond een houten huisje waar je wat te eten kan halen en waar trekkers kunnen slapen. We stopten hier en gingen aan een tafel zitten. Het was ook best druk met hikers en we zagen zelf mensen hoog in de bergen echt bergbeklimmen. Drie van onze groep hadden kleine lekkere hartige taartjes besteld. Krista en ik aten onze lunch en maakten mooie foto's bij het meer.

Na een uur vertrokken we weer. Er waren twee routes naar dit punt. Voor de terugweg wilden we niet dezelfde route doen, maar de andere route nemen. Eén van ons had binnen in het huisje gevraagd hoe de andere route was. De vrouw gaf aan dat het iets moeilijker was. We liepen langs het meer en zagen alleen maar hoge pieken om ons heen. Er liepen volgens mijn kaart toch echt twee paden naar de andere kant van de berg waar een ander meer moest zijn. Uiteindelijk zagen we mensen van die pieken afkomen. De route bleek omhoog te lopen, over de pieken van de berg heen. We moesten dus echt gaan klimmen. Iedereen liep op eigen tempo omhoog en af en toe wachtten we op elkaar. Het was erg steil en soms ook zwaar met klimmen. Na een lange klim kwamen we boven, maar we zagen nergens een route naar beneden. Wel bleek dat we bij het volgende meer waren aangekomen, dus we zaten op de goede weg. Ook bleek dat we nóg een bergkam over moesten. Hier lagen zelfs nog resten sneeuw en een kleine gletsjer. Opnieuw zagen we mensen halverwege de bergkam omhoog klimmen. Het was even een tegenvaller, maar we gingen ervoor. Op eigen tempo, maar af en toe op elkaar wachtend, liepen en klommen we verder omhoog. We hadden ondertussen ook prachtig uitzicht over het meer en de omringende bergen. We kwamen langs de gletsjer. Ook haalden we de drie vrouwen in die we van beneden af hadden zien lopen. Toen we eenmaal boven stonden, waren we heel blij! We maakten een toffe selfie met z'n vijven met een prachtig uitzicht. We kwamen iemand tegen die kwam van de kant waar wij heen moesten. Hij zei dat we nog een klein stukje omhoog moesten, maar daarna zouden dalen. Na dat kleine stukje omhoog, dat uiteindelijk op 2.000 meter hoogte zat, hadden we prachtig uitzicht over de andere kant van de bergen en de meren in de verte. Maar hier zagen we ook minder goed nieuws, namelijk dat de route over een hele steile helling van een berg liep en dat dit geen normaal pad was. We moesten klimmen en klauteren over de stenen. Ook was het punt waar we heen moesten nog erg ver, maar daar konden we de stoeltjeslift naar beneden nemen als we niet meer zelf naar beneden wilden lopen.

We begonnen aan de route en dat was soms nog best een uitdaging. Je moest de rode stippen volgen, maar soms moest je een geschikte route over de stenen vinden. Ik heb een beetje hoogtevrees en dit was heel erg steil. De stenen lagen soms een beetje los en er lag ook grind waar je over kon glijden. Ik bleef rustig en volgde de anderen, rustig op mijn eigen tempo. Ik deed erg voorzichtig en was gefocust. Heel lang liepen we zo door. Na een tijd kwamen we op een normaler pad uit waar we even een pauze namen. Het goede nieuws was dat de stoeltjeslift dichterbij kwam. Het slechte nieuws was dat er geen beweging in de stoeltjeslift zat. Na de korte pauze liepen we weer verder. Ook dit was weer een route langs de steile berg met geen normaal pad. Het was veel klimmen en goed opletten wat je deed. Twee mannen van ons liepen al erg ver en waren ook uit het zicht. Samen met de andere twee moesten we de route zoeken. We waren al zo lang aan het klimmen en er kwam maar geen eind aan. Op een gegeven moment nam mijn angst het over en bij een steil stuk waar ik naar beneden moest, raakte ik in paniek. Ik kon niet meer ademen en barstte in tranen uit. Gelukkig waren de andere twee dichtbij me en hielpen ze om weer rustig te worden en verder te gaan. Ik schrok van mijn reactie, want het ging de hele tijd zo goed, maar het duurde te lang, waardoor het toch te veel werd. Gelukkig had ik mezelf snel weer onder controle en gingen we weer verder. Eindelijk kwamen we aan op een deel van de berg zonder stenen, waar je normaal kon lopen. We kwamen aan op de top van de berg en konden aan de andere kant naar beneden in het dal kijken. Dit is in de winter een skigebied, maar nu deed geen enkele stoeltjeslift het. De enige optie was naar beneden lopen, via de skipistes. We schuifelden voorzichtig naar beneden en volgden zigzaggend de pistes. Het was een steile afdaling, wat al snel zeer begon te doen in mijn knieën. Halverwege kwamen we mensen met auto's tegen, maar ze wilden ons niet naar beneden brengen omdat ze aan het werk waren. Ondertussen liepen we zelf verder naar beneden. Het was al laat en we hoopten maar dat we de laatste bus om 20.10 uur zouden halen. Het naar beneden lopen duurde erg lang en mijn knieën deden steeds meer zeer. Na een hele lange afdaling langs alle skiliften, stonden we eindelijk beneden bij het beginpunt van de wandeling. We waren om 10.00 uur begonnen en stonden om 19.30 uur beneden. We hadden ruim 23 km gewandeld en geklommen! Het was echt een enorm lange dag geweest en iedereen was kapot. We hadden vanmorgen niet gedacht dat de dag zo zou lopen. We liepen naar de bus, waar we hebben zitten wachten en ondertussen bijkwamen van de wandeling.

Op de terugweg was de bus gelukkig rustig en konden we zitten. We besloten unaniem om samen naar de MacDonalds te gaan, snel iets te eten en daarna naar de kamer te gaan. Om 21.00 uur zaten we aan ons avondeten. Een half uur later waren we in onze kamer. We hebben een lekkere douche genomen en ik had eigenlijk in bad gewild, maar het was al laat, we hadden geen dopje voor de douche en ik moest mijn backpack nog inpakken. Ik was zo moe, dat ik maar ben gaan slapen en mijn verhaaltje de dag erna wel zou schrijven. Wat was dit een avontuur...