Maya ruïnes!

Na nog geen vier uur ging de wekker. We moesten erg vroeg vertrekken, omdat we voor de file voorbij Guatemala City moesten zijn. Ik had erg licht geslapen en was vaak wakker geworden, dus ik had niet erg lekker geslapen. Zoals altijd heeft Karin veel meer tijd nodig dan ik. Na nog geen tien minuten na de wekker verliet ik de kamer met al mijn spullen en ging ik naar het dakterras. Hier belde ik even naar huis, in de hoop een uitbarsting te kunnen laten zien. Ik heb er een half uur gestaan, en eindelijk in de laatste vijf minuten waren er twee kleinere uitbarstingen. Helaas was dat niet zichtbaar via de telefoon.

Om 3.00 uur vertrokken we met een klein busje die door de stad kan rijden naar onze grote bus die niet in de stad kon komen. Al onze bagage moest bovenop het dak van het busje worden gelegd en worden vastgebonden, voor maar vijf minuten rijden. Gelukkig waren we al snel bij de grote bus. Het was dezelfde bus als de dagen ervoor, maar we hadden wel een andere chaffeur.

In de bus probeerde ik te slapen, maar dat ging erg moeilijk. Ik had het koud en uiteindelijk heb ik opgevouwen op de stoeltjes gelegen, met mijn kaneelbrood als kussen. Ik ben een paar keer wakker geweest, maar uiteindelijk maakte Saskia mij wakker toen zij iets voor half zeven door de microfoon ging praten. Om 6.30 uur hadden we een stop voor onder andere ontbijt. Voor de ingang van de winkel viel een reisgenoot. Ze had wat last van haar enkel, maar gelukkig viel het mee. Toen we wilden vertrekken, wilde de bus niet starten. De chaffeur probeerde van alles, maar uiteindelijk moest er iemand komen op het probleem op te lossen. Na drie kwartier konden we eindelijk weer rijden. Van die tijd heb ik gebruik gemaakt door grotendeels het verhaaltje van gisteren te schrijven. We moesten nog een stuk rijden naar de grens van Honduras. In die tijd heb ik nog even geprobeerd wat te slapen. Ook merkten we dat de chaffeur heel veel prettiger en veiliger rijdt dan de andere chauffeur en daar zijn we erg blij mee! Onderweg zagen we ook nog veel koffiebonen liggen te drogen. Guatemala exporteert veel koffie.

Toen we bij de grens aankwamen, kregen we bij de eerste balie een stempel dat je Guatemala uitging. Bij de andere balie kreeg je een stempel dat je Honduras in ging. We zijn er maar een dag, dus gelukkig ging het allemaal vrij makkelijk en snel. Daarna stapten we weer in de bus voor het laatste stukje naar Copán Ruinas. Vanaf hier begint het tropische deel van de reis. Het was vandaag ongeveer 33 graden en erg heet.

Copán Ruinas is de eerste Maya ruïne die we bezochten. Omdat je hier veel informatie krijgt die je bij de volgende ruïnes kan gebruiken, ging ik met de groep met een gids mee. De gids legde van alles uit over de Maya's, over hoe ze leefden, symbolen, etc. Wat vooral interessant is, is dat veel nog niet opgegraven is, onder andere omdat ze het zo beter willen bewaren. Het was al erg warm en er zaten veel muggen. Ik had een korte broek aan, maar had me gelukkig wel ingesmeerd met muggenspray. Ik vond het een indrukwekkende site. Ook zaten er grote mooie papegaaien in felle kleuren. Deze papegaai is het nationale symbool van Honduras. Ook vind je deze papegaaien terug in de Maya tempels.

Na de Maya tempels gingen we lunchen. Karin en ik aten later op onze kamer onze broodjes op. We hebben nog een voorraadje die de komende dagen wel op moet.

Om iets voor vier uur hadden we afgesproken met een Belg die al twintig jaar in Honduras woont. Hij zou ons meenemen op een sociaal culturele tour, of volgens Saskia de eye opener tour. Hij nam ons mee in het leven in een derdewereldland en de denkwijze van mensen in derdewereldlanden, specifiek Honduras. Het ging met name over de drugsproblematiek. Ook vertelde hij hoe wij daar als mensen uit het westen naar kijken, en dat de oplossingen die wij denken te hebben, niet werken. Het was interessant om te horen. Halverwege de tour zaten we op een randje tegen een muurtje. Ineens hoorden we een bonk. Een reisgenoot bleek haar bewustzijn te zijn verloren en bonkte met haar hoofd tegen de muur. Het leek op een epilepsie aanval, maar daar was ze niet bekend mee. Even kwam ze bij, maar daarna was ze weer even weg. De Belg en Saskia hebben snel een tuktuk geregeld en Saskia is met de vrouw en haar man direct naar het ziekenhuis gegaan, die gelukkig vlakbij was. Dat was erg schrikken... De Belg maakte de tour met de rest van de groep wel af, waarbij we door het stadje hebben gelopen. Om 18.45 uur kwamen we aan bij zijn restaurant, waar we ook hadden geluncht. Ondertussen hadden we al een hele lange dag erop zitten, waardoor Karin en ik terug wilden naar de kamer. De rest van de groep ging daar nog eten. Wij hebben in onze kamer wat broodjes en bananenbrood gegeten. Heerlijk!

Ik heb even lekker gedoucht en ben daarna mijn verhaaltjes gaan schrijven. Omdat het nog twee verhaaltjes waren, nam dat nog best veel tijd in beslag. Ik ben ook wel erg moe, dus nu ga ik ook lekker slapen. Morgen moeten we weer bijtijds op en steken we de grens weer over naar Guatemala.

PS: vergeet niet het verhaaltje van gisteren te lezen en de prachtige foto's te bekijken!

PS: op dit moment weten we nog niet hoe het met de vrouwelijke reisgenoot is. Ik hoop dat alles goed is gekomen en dat ze morgen verder met ons mee kunnen reizen.